Region koniński jest miejscem, w którym stosunkowo dużo zachowało się śladów kultury romańskiej. Bez wątpienia na pierwszym miejscu wśród tej kategorii zabytków należy wymienić romański słup drogowy z 1151 roku. Na najstarszym znaku drogowym w Polsce umieszczono napis, który głosi, iż wyznacza on połowę drogi pomiędzy Kaliszem a Kruszwicą. O randze konińskiego słupa świadczy fakt umieszczenia go w albumie „Architektura Polska do XIX w.” na pierwszej pozycji wśród zabytków w Polsce. Oprócz tego należy wymienić dwa kamienie milowe, wykonane w formie monolitycznych krzyży z piaskowca. Pierwszy z nich znaleźć możemy w kapliczce na rynku we wsi Licheń Stary. Kolejny natomiast  wmurowany został w północną skarpę konińskiej fary.

Kolejnym ważnym romańskim zabytkiem jest kościół pw. św. Marcina w Kazimierzu Biskupim. Świątynię zbudowano na przełomie XII i XIII wieku, do romańskiej apsydy i części nawy w XVI wieku dobudowano ponadto część gotycką. W kościele zachowały także się kamienie chrzcielnice.

Pisząc o zabytkach kultury romańskiej na Ziemi Konińskiej należy wspomnieć o doskonale zachowanym, wykonanym z ciosanego piaskowca brzezińskiego, XIII-wiecznym kościele w Starym Mieście niedaleko Konina. W drugiej połowie XIX wieku rozebrano od strony zachodniej wieżę i dobudowano neogotycki kościół. Ciekawostką jest tutaj występowanie wczesnych cech gotyckich w architekturze późnoromańskiej: i tak też w ścianie prezbiterium występuje ostrołukowe okno, wykonane w typowym dla sztuki romańskiej kamieniu, a nie w gotyckiej cegle. Także w łuku tęczy występują już ornamentacje gotyckie. Interesującymi elementami są ponadto rzeźby tympanonu (głowy na laskach portalu), a także romańska chrzcielnica. W ścianie północnej neogotyckiego kościoła wbudowano nagrobek romański (bez daty i napisu). Podobne nagrobki, stanowiące wysokiej rangi zabytki, znaleźć można w Królikowie na cmentarzu przykościelnym.

Ostatnim zabytkiem romańskim w naszym regionie jest kościół położony na wysokim brzegu rzeki Kiełbaski. Świątynia wzniesiona została w pierwszej połowie XII w. Do prostokątnego prezbiterium przylega od wschodu półkolista apsyda, w której znajdują się dwa okienka romańskie.